زنبور عسل حیوانی است که هرگز نمی خوابد. زیرا تا کنون پدیده ای شبیه به خواب در وی دیده نشده است .در بهار و تابستان روزها شهدگل هارا جمع آوری و به کندو آورده و داخل سلول جمع می کند. شب ها آنرا از داخل سلول مکیده، داخل عسلدانش غلیظ و تبدیل به عسل کرده و از راه جداره عسلدان موادی به نام دیاستاز به آن می افزاید.
بنابراین عسل تنها شهد غلیظ شده ی گل ها نیست . در پروسه فرآوری شهد مواد دیگری نیز به وسیله بدن زنبور عسل بر رویش اضافه شده می شود. همین مواد اضافه شده هستند که به عسل ارزش فوق العاده ای می دهند. وقتی که سلول پر از عسل شد ،زنبور رویش را به وسیله ی سرپوشی که از موم خالص و غیرقابل نفوذ هواست میپوشاند تا خراب نشده و در زمستان بتواند از آن استفاده کند. سرپوش مومی را که با آن سلول های لارو ها را می پوشاند بر عکس سرپوش عسلی قابل نفوذ در مقابل هوا می باشد. زیرا لارو ها برای زنده ماندن به هوای تنفسی محتاجند. برای قابل نفوذ کردن آن، زنبور ها مقداری گرده گل را با موم مخلوط می نمایند. دیاستازها در مقابل گرمای شدید مقاومت نداشته و به همین دلیل عسل داغ شده فاقد ارزش بیولوژیکی است.
(برگرفته از کتاب زنبور عسل و پرورش آن نوشته دکتر شهرستانی)
برای مشاهده عسل های درمانی اینجا کلیک کنید.