وَ أَوْحى رَبُّکَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِی مِنَ الْجِبالِ بُیُوتاً وَ مِنَ الشَّجَرِ وَ مِمّا یَعْرِشُونَ

ثُمَّ کُلِی مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ فَاسْلُکِی سُبُلَ رَبِّکِ ذُلُلاً یَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فِیهِ شِفاءٌ لِلنّاسِ إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَهً لِقَوْم یَتَفَکَّرُونَ

پروردگار تو به زنبورعسل وحی کرد که از پاره ای کوه ها و برخی از درختان و از آنچه داربست می کنند خانه هایی برای خود درست کن. سپس از همه میوه ها بخور و راه های پروردگارت را فرمانبردارانه بپوی. آنگاه از درون شکم آن شهدی که به رنگ های گوناگون است بیرون می آید. در آن برای مردم درمانی است. به راستی این (زندگی زنبوران) برای مردمی که تفکر می کنند نشانه (قدرت الهی) است.

۳۰۰ سال پیش، به سپاهیان داوود عسل داده شد، «آن‌ها تخت‌ها و تشت‌ها و ظروف سفالی و گندم و جو آوردند… و همچنین لوبیا و عدس… و عسل و کره آوردند تا داوود و مردم همراهش از آن‌ها بخورند؛ زیرا گفته بودند که مردم در بیابان گرسنه و تشنه و خسته هستند»

کنار گذاشتن عسل توسط یهودیان به درخواست مردم از اسماعیل، برای استفاده در آینده نیز اثبات شده است: «با ما به دلیل ذخیره گندم، جو، روغن و عسل در زمین‌هایمان، به خشونت رفتار نکن»